داشتم یه مروری روی مطالبی که قبلا گذاشته بودم می کردم دیدم واقعا خدا ما رو دوست داره یادم یه زمانی به کسی می گفتم همیشه وقتی به عقب نگاه می کنم خدا را پشت سرم می بینم که همه جا بهترین ها را برام رقم زده ،‌حالا هم می گم خدا هوای ما رو داره مخصوصا شیعیانش را. 

دیدم یه مطلب گذاشته بودم با عنوان حالا با من یک قهوه میخوری؟ وقتی مطلب را دیدم و نظراتش را دیدم برای یکی از دوستان نوشته بودم مجمع فارغ التحصیللان برای ما مثل قهوه خوردن ماجراست و همین طور براق کردن یکی از توپ های گلفمان که تجدید پیمان با امام رئوفمان است و حالا با این اتفاقاتی که گذشت خدا رو شاکرم که بر من دوباره منت گذاشت و از بندگی و قدردان بودنش بی نصیبم نکرد و به امتحانات سخت گرفتارم ننمود خدا را شکر که در ظرفیت وجودیم جایی باز شد و تعداد گلف های زندگیم بیشتر شد نه کمتر باز هم ممنون خداجون و خدا رو شکر که این همه دوستان خوب داریم این هم از منت خدای خوبمان است. 

کوچه ای را بود نامش معرفت     مردمانش بامرام از هر جهت

سیل آمد کوچه را ویرانه کرد       مردمش را با جهان بیگانه کرد

هر چه در آن کوی بود از معرفت   شست و با خود برد سیل بی صفت

از تمام کوچه تنها یک نفر           خانه اش ماند و خودش جست از خطر

رسم و راه نیک هر جا بود و هست    از نهاد مردم آنکوچه است

چون که در اندیشه ام اینگونه ای       حتم دارم بچه ی آن کوچه ای...

در مقابل تقدیر خدا همچون کودکی یکساله باش

که وقتی اورا به هوا می اندازند

میخندد

چون ایمان دارد که اورا خواهند گرفت

از همه ی دوستان و همکاران و همه ی کسانی که حتی به اندازه سلامی آقای نجفی را می شناسند و دعاگویشان بودند و در این شرایط واقعا سخت تسلی بخش من بودند کمال تشکر را دارم و امیدوارم به زودی روزهای خوش شما را نظاره گر باشیم.

باز هم خداجون ممنونتم

عبدالعزیز بن عبدالله بن باز از بزرگترین علمای وهابی می باشد به طوری که می گویند بعد از ابن تیمیه،او بزرگترین تئوریسین وهابیت می باشد. او فردی نابینا بوده است . با این مقدمه این حکایت جالب  را بخوانید.
مرحوم آیه الله العظمى سید محسن حکیم (قدس سره )که مرجع شیعیان و زعیم حوزه علمیه نجف بود، در سفرى که به عربستان داشت ، در جلسه اى با «بن باز»مفتى آن روز آن کشور (که نابینا بود) مواجه شد.

یزید بن معاویه بن ابی سفیان دومین خلیفه اموی در سال 22 یا 25 هجری به دنیا آمد.[1] مادرش میسون دختر بجدل بن انیف کلبی بود.[2] معاویه در اواخر دوره حکمرانی خویش، موفق شد با تهدید و تطمیعِ مسلمانان، برای یزید به عنوان خلافت بیعت بگیرد و   علی­رغم مفاد صلح نامه‌ای که با امام حسن(ع) امضاء کرده بود فرزند (فاسد) خویش را حاکم جامعه اسلامی گرداند.[3] یزید در سال 60 هجری به حکومت رسید و تا سال 64 هجری، حکومتش به طول انجامید.

 «عبد الله بن حنظله و گروهی از اهل مدینه به منظور آشنایی با شیوه زندگی یزید به دمشق سفر کردند. آنها پس از بازگشت به مدینه و در معرفی یزید گفتند: ما از نزد مردی آمدیم که دین ندراد، شراب می­نوشد، طنبور   می­نوازد، نوازندگان در نزد وی به لهو و لعب مشغولند، با سگ­ها بازی می­کند و...»[4]

«به خدا سوگند ما در حالی از نزد یزید بیرون آمدیم که خوف آن داشتیم از آسمان سنگ ببارد.»[5]

«سیره او همانند فرعون، بلکه بدتر از فرعون بود.»[6]

جنایات یزید:

«یزید در ابتدای حکومت خویش نامه­ای به ولید به عتبه، والی مدینه نوشت و از وی خواست تا از امام حسین(ع) و عده­ای دیگر بیعت بگیرد. یزید در این نامه دستور داد اگر آنان زیر بار بیعت نرفتند، گردن آنها را بزن و سرهای آنها را نزد من بفرست.»[8]

«در واقعه حره، هشتاد مرد از اصحاب رسول خدا(ص) کشته شدند. از مهاجرین و انصار 700 نفر و از سایر مسلمین ده هزار نفر کشته شدند.»[11]

 «چهاردهم ماه ربیع الاول سال 64 هجری روز هلاکت وی می‌باشد».[14]

«یزید روز پنج شنبه نیمه ماه ربیع الاول سال 64 هجری مرد».[15]

«یزید در ناحیه «حوران» بعد از سه سال و هشت ماه و چهارده روز حکمرانی درگذشت»[16]

«در روایت شیخ صدوق است که وی به بلای ناگهانی هلاک گشت. شب به حالت مستی به خواب رفت. صبح او را مرده یافتند و چنان تغییر کرده بود که گویا او را قیر مالیده بودند».[18]

«محل دفن وی محلی است به نام حواریّین[19] و در نقلی دیگر آورده است جنازه‌اش را به دمشق آوردند و در باب صغیر دفن کردند و قبرش اینک زباله دان می‌باشد».[20]