بازسازی دنیا

پدر روزنامه می خواند اما پسر کوچکش مدام مزاحم او می شد. حوصله ی پدر سر رفت و صفحه ای از روزنامه که نقشه ی جهان را نمایش می داد جدا و قطعه قطعه کرد و به پسرش داد. بیا! کاری برایت دارم. یک نقشه ی دنیا به تو می دهم، ببینم می توانی آن را دقیقاً همانطور که هست بچینی؟ و دوباره سراغ روزنامه اش رفت. می دانست پسرش تمام روز گرفتار این کار است. اما یک ربع ساعت بعد، پسرک با نقشه ی کامل برگشت. پدر با تعجب پرسید:مادرت به تو جغرافی یاد داده؟ پسر جواب داد:جغرافی دیگر چیست؟ پشت این صفحه تصویری از یک آدم بود، وقتی توانستم آن آدم را دوباره بسازم، دنیا را هم دوباره ساختم.

آموزه های حکایت

*در حل مسأله باید به ابعاد مختلف آن توجه نمود.

*برخی اوقات حل یک مسأله به روش غیر مستقیم امکان پذیر است.

*حل یک مسأله ی ساده ممکن است منجر به حلّ یک مسأله ی پیچیده شود.

*اگر آدم ها درست شوند، دنیا درست خواهد شد.

                                    *موفّق باشید*

اراده برای تغییر خویش

تفاوت کشورهای ثروتمند و فقیر، تفاوت قدمت آنها نیست.

برای مثال کشور مصر بیش از 3000 سال تاریخ مکتوب دارد و فقیر است.

اما کشورهای جدیدی مانند کانادا، نیوزیلند، استرالیا که 150 سال پیش وضعیت قابل توجهی نداشتند، اکنون کشورهایی توسعه یافته و ثروتمند هستند.

تفاوت کشورهای فقیر و ثروتمند در میزان منابع طبیعی قابل استحصال آنها هم نیست.

ژاپن کشوری است که سرزمین بسیار محدودی دارد که 80 درصد آن کوه هایی است که مناسب کشاورزی و دامداری نیست اما دومین اقتصاد قدرتمند جهان پس از آمریکا را دارد. این کشور مانند یک کارخانه ی پهناور و شناوری می باشد که مواد خام را از همه ی جهان وارد کرده و به صورت محصولات پیشرفته صادر می کند.

مثال بعدی سوئیس است. کشوری که اصلاً کاکائو در آن به عمل نمی آید اما بهترین شکلات های جهان را تولید و صادر می کند. در سرزمین کوچک و سرد سوئیس که تنها در چهار ماه سال می توان کشاورزی و دامداری انجام داد، بهترین لبنیات(پنیر) دنیا تولید می شود. سوئیس کشوری است که به امنیت، نظم و سخت کوشی مشهور است و به همین خاطر به گاو صندوق دنیا مشهور شده است(بانک های سوئیس).

افراد تحصیلکرده ای که از کشورهای ثروتمند با همتایان خود در کشورهای فقیر برخورد دارند برای ما مشخص می کنند که سطح هوش و فهم نیز تفاوت قابل توجهی در این میان ندارد. نژاد و رنگ پوست نیز مهم نیستند، زیرا مهاجرانی که در کشور خود برچسب تنبلی خورده اند، در کشورهای اروپایی به نیروهای مولّد و فعال تبدیل می شوند.

پس تفاوت در چیست؟

تفاوت در رفتارهایی است که در طول سال ها فرهنگ و دانش نام گرفته است. وقتی رفتارهای کشورهای پیشرفته و ثروتمند را بررسی می کنیم، متوجه می شویم که اکثریت غالب آنها از اصول زیر در زندگی خود پیروی می کنند:

*اخلاق به عنوان اصل پایه

*وحدت

*مسئولیّت پذیری

*احترام به قانون و مقررات

*احترام به حقوق شهروندان دیگر

*عشق به کار

*تحمّل سختی ها به منظور سرمایه گذاری برای آینده

*میل به ارائه ی کارهای برتر و فوق العاده

*نظم پذیری

اما در کشورهای فقیر تنها عدّه ی کمی از مردم از این اصول پیروی می کنند.

در کشور ما نیز کسی که زیاد کار کند، کسی که به قوانین احترام بگذارد وکسی که اخلاقیّات را رعایت کند، بچه مثبت نامیده می شود.

حال که ما از پشتوانه ی محکمی چون ایمان به خدا بهره مندیم انتظار می رود با توکل بر قادر مطلق و با بهره گیری از اصول فوق کشوری پیشرفته و سزاوار نام اسلام داشته باشیم.

پس...

بیایید از خودمان شروع کنیم.

                                                                          **یا علی**

 الحمدلله الذی لیس لقضائه دافع...

"...ای آنکه الطاف و نعمت هایش شمرده وسپاس گفته نمی شود، ای آنکه با من به خیر و احسان روی آورده و من در عوض زشتی و عصیان نمودم، ای آنکه مرا بر مقام ایمان هدایت کردی پیش از آنکه به شکر نعمتت آشنا گردم، ای آنکه در حال مرض تو را خواندم و شفایم بخشیدی و در حال برهنگی خواندم و لباسم پوشانیدی...خداوندا تو دعای بندگان مضطر و پریشان را اجابت می کنی و هر رنج والم را برطرف می گردانی و غمدیدگان را به فریاد می رسی و بیماران را شفا می بخشی ... خداوندا از رزق حلالت مرا روزی وسیع ده و سلامتی و آسایش در جان ودینم عطا فرما..."

(فرازهایی از دعای عرفه)  

کم کم داریم به بهترین روز سال نزدیک میشیم "روز عرفه" .

از خدای مهربون می خوایم حالا که توفیق حضور در عرفات رو نداریم بهمون کمک کنه تا بیشترین بهره رو از این روز عزیز ببریم.

                                     *** التماس دعا***

سال 80 که واسه مصاحبه به محل دانشکده واقع در خیابان رازی (پشت بیمارستان امام رضا(ع)) رفتم، اصلاً فکر نمی کردم که بعد از گذشت یک دهه، اون دانشکده و امکانات، بشه این دانشکده و این امکانات.

یادش بخیر...

اون روزا فضای داخل دانشکده، نه تنها شباهتی به یک فضای علمی نداشت بلکه یه جورایی، بگی نگی، فاصله هم داشت.

امّا...

توی این مدّت تقریباً کوتاه، افتخاراتی که بچه های این فضا و محیط به دست آوردند نشون داد که واسه رسیدن به مدارج بالای علمی و کسب رتبه های برتر دانشگاهی، لازم نیست حتماً فضای ظاهری و امکانات محل تحصیل در حدّ اعلی باشه.

به هر حال...

این کلام رو گفتم تا از این طریق هم تبریکی عرض کرده باشم خدمت همه ی بروبچه های کوشا و درس خون خودمون و هم اینکه قدرشناسی کرده باشم از همه ی مسئولای زحمت کش دانشکدمون (قدیمی ها وجدیدی ها). 

و آخرسخن...

خدا کنه همیشه از اینکه هرجا هستیم و هرچی داریم راضی باشیم و شاکر و فقط تلاش کنیم و تلاش وتلاش.                                                             حق یارتون