ماه مبارک رمضان ماه مهمانی و ضیافت خداست. ماهی است که در آن خدای متعال به دنبال بهانه است که بندگان خود را مورد آمرزش و مهربانی خود قرار دهد و آنها را در مهمانی کریمانه خود به بهترین شکل مورد توجه و عنایت خود قرار دهد.

هر عملی که در این ماه از انسان سر بزند، ثوابی مضاعف دارد و با عنایت ویژه‌تری نسبت به سایر ماه ها در پیشگاه خدای ودود پذیرفته می شود.

درهای بهشت در این ماه خدا به روی همه ی بندگان باز و درهای دوزخ به یمن این مهمانی بزرگ بسته است.

دعا و نیایش به خصوص در دل شب و در بامدادان بسیار مورد تأکید قرار گرفته است و توبه و استغفار آن هم در سحرگاهان مطلوب و مقبول.

در کنار روزه داری که محور عبادات این ماه است و با آن به تقوا و پرواپیشگی دست می یابیم، تلاوت و انس با قرآن و فهم معانی و آیات نورانی هم توصیه شده است که روایات بسیاری در این خصوص از جانب اولیاء خدا و ائمه طاهرین علیهم السلام به دستمان رسیده که هر کدام فضیلت این عمل پر اثر را به ما گوشزد می کند.

امام باقر علیه السلام می فرمایند: لکلّ شی ربیع و ربیع القرآن شهر رمضان(اصول کافی ج2/ ص 630)؛ هر چیزی بهاری دارد و بهار قرآن، ماه رمضان است.

از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نقل است که فرمودند:

اکثروا فیه من تلاوه القرآن (فضائل الاشهر الثلاثه ص 95)؛ در این ماه زیاد قرآن بخوانید. ادامه مطلب...

سلام. چند دفعه میخواستم این مطلبو بنویسم هی گفتم بیخیال ولی به دلایلی...؟؟؟!!!
به دلایلی گفتم فقط چند جمله در این رابطه بنویسم.
یادمه روزای نزدیک کنکور ارشد دانشکده گفت که به شما برای ترم هشت خوابگاه نمیدیم. ما هم گفتیم مشکلی نیست، به بچه های قبل از ما که خوابگاه دادین، حالا که قراره به بچه های 86 خوابگاه ندین خب مشکلی نیست. چند روزی نگذشت گفتاً از پایان امتحانات ترم هفت تا روز کنکور به کسانی که کنکور دارن خوابگاه تعلق نمی گیره. دیگه کار داشت برامون سخت میشد. بعدش با کلّی نگرانی و کلّی نامه نگاری و کلّی این در و اون در زدن قرار بر این شد شبی 500 تومن از ما پول بگیرن و بهمون خوابگاه بدن. بعدش هم معلوم نشد از کی گرفتن و از کی نگرفتن. دانشکده در ضمن ما رو از غذای این ایام هم محروم کرد. من و بچه های اتاق که مُردیم از بس عدس آب پز و تخم مرغ و سیب زمینی و ... خوردیم. حالا شما شرایط رو بسنج ببین درست وقتی که ما باید همه کارا رو کنار بذاریم و به درسمون برسیم و هیچ نگرانی نداشته باشیم هی دانشکده چوب لای چرخ دانشجو میذاره و ...
بماند.
بالاخره اون روزا تموم شد و اون ایام گذشت و رتبه های بچه ها هم اومد. من که شکر خدا رتبه ی خوبی نداشتم ولی بعضیا که رتبه هاشون خوب بود...
کاش دانشکده گاهی بیشتر و بهتر به داد بچه ها برسه... به محض اینکه رتبه های برتر اعلام میشه هر دانشکده بنر چاپ میکنه و با افتخار که این رتبه ها رو بچه های ما کسب کردن و کلّی خبر رو سایت میذارن و کلّی هم کلاس میذارن که آقا دانشکده ی ما چند درصد قبولی ارشد داشته و ...
حالا جای این سوال واقعا این جا خالیه که من دوست دارم شما از خودتون بپرسین: چقدر از این رتبه ها رو دانشکده براش زحمت کشیده؟ آیا این رتبه های خوب و برتر حاصل زحمات دانشکده بوده یا ...؟
خواهشم اینه که انصاف رو در نظر داشته و به این سوال پاسخ بدین.
راستش من خودم رو عرض میکنم، توی این چهار سال غیر از دعواها و جنگ و جدال سیاسی بین احزاب و بچه های بالا و پایین چیزی دیگری آیا... شاید .... ندیدیم!!!
زحمات دانشکده رو نباید نادیده گرفت اما این حاشیه ها اونقدر بزرگ بودن که....
واقعا اداره ی یک دانشکده با مثلا 200 یا 300 دانشجو این قدر سخته؟ پس مسئولین دانشگاه فردوسی و یا دانشگاههای دیگه چیکار میکنن؟!!!
حیف قصد ندارم و نباید به این مسائل دامن زد، اما گاهی بیان این مسائل زیاد هم بد نیست...
به طور مثال با خبر شدیم که قراره برای آمادگی کنکور ارشد سال جاری تعدادی از دانشجویان خواهر رو به قم بفرستن اما ...
اما چطور و به چه قیمتی؟
به این سوال باید وقتی این دانشجویان برگشتن پاسخ داد.
تا اون روز صبر باید داشتن.
از همه ی مسئولین دانشکده عذر میخوام اگه این حرفام باعث ناراحتیشون شد. امیدوارم دانشکده روزای خوبی رو در آینده داشته باشه.
....
؟؟؟
!!!

هنوز نرفتم دوباره برگشتم

بعضی وقت ها آدم یه چیزای رو با خودش مقایسه میکنه و بیشتر هم این افکار زمانی که با خودت خلوت کردی برات پیش میاد.

یه وقتی تو مدینه پیاده یه مسیری رو میرفتم که به دلایلی راهم طولانی شد و تقریبا یه چیزی شاید نزدیک چهار ساعت توی هوای گرم راه رفتم تو این مدت آبی هم برای خوردن نداشتم واقعا سختم بود و دیگه داشتم کم میاوردم. نه خداییش کم آوردم.

حالا شما فکر کنین آدم خسته، بی آب، عرق بدن امانت رو بریده لباسها از شدت عرق کردن به تنت چسبیده، پاهات رمق نداره، کسی کمکت نمیکنه و ....

حالا شما فکر کن در این هوا و اوضاع میخوای روضه بگیری. من که خداییش نیستم.

امام علی ع در این شرایط روزه میگرفتن و با دستان مبارک به حفر چاه میپرداختن و بعد در حدیثی میفرمایند من دنیا را به خاطر روزه گرفتن در تابستان و شب زنده داری در زمستان دوست دارم.

شاید ماها زیاد شعار (ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند) را گفته ایم. آیا واقعا در عمل این گونه هست.

من هم سرمای نجف و هم گرمای نجف رو تجربه کردم. و منطقه نجف به خاطر شرایط اقلیمیش واقعا هواش وحشتناکه.

حالا شما شرایط امروز و آن ایام را با هم مقایسه کنید. لوازم گرمایشی و سرمایشی و پوشاک آن زمان و ما.

شاید اگر ما هم در زمان حضرت بودیم از فرمان ایشان سرباز میزدیم. چرا که حضرت میفرمودند آماده جنگ شوید. کوفیان در جواب میگفتند الان هوا گرم است بگذار هوا سرد شود و باز در هوای سرد به جنگ نرفته و بهانه سردی هوا را میگرفتند.

مثالی دیگر: ما الان با وسایل نقلیه جابه جا می شیم و اگر مسیر کمی طولانی باشه نسبتا اذیت میشیم مثالا شما از مشهد تا تبریز رو با اتوبوس برین و ببینین چه بلایی سرتون میاد. در صدر اسلام مسلمانان برای گسترش دین از شبه جزیره عربستان با پای پیاده وارد قاره آفریقا شده شمال آفریقا را کاملا طی کرده و از آنجا وارد قاره اروپا شده و در کشور فرانسه کنونی با اقوام وحشی میجنگیدند. (یا پیغمبر) یارو یک سال پیاده را میرفته میرسیده اونجا تازه باید میجنگیده. آیا واقعا ما هم این همت رو داریم.

یک جلسه برای کانون فارغ التحصیلان میخوایم بذاریم بعضیا میگن ما نمیاییم.

این هم حرکت ما برای اسلام.

سلام

دقیقا پارسال بود که قبل از شروع ماه مبارک با خودم گفتم یک روز روزه بگیرم ببینم چه طوره و به اصطلاح خودمون آب بندی بشیم برای ماه مبارک که وسط تابستون افتاده و هوا هم خیلی گرمه. آقا چشمت روز بد نبینه هنوز سه چهار ساعت دیگه مونده بود به افطار که دیگه داشتم از حال میرفتم از بس که هوا گرم بود و تشنگی حسابی اذیتم میکرد. خلاصه از اون روز به بعد تا ماه مبارک دیگه جرات نکردم روزه بگیرم و همش تو این فکر بودم که چه طور یک ماه توی این گرما روزه بگیریم. ولی بسیار جای تعجب بود که درست با شروع ماه رمضان با یک افت شدید دما مواجه شدیم و هوا طوری شد که انگار نه انگار تابستونه و دقیقا یادمه که شهر مشهد تا نزدیک ظهر هوا کاملا ابری و بهاری بود و این برنامه تا تقریبا اواخر ماه رمضان ادامه داشت.

اما امسال که دمای مشهد تا 42 درجه بالای صفر رفت با خودم گفتم واویلا یک ماه  روزه چه شود و حسابی تو فکر بودم تا این که روز اول ماه رمضون از خونه زدم بیرون دیدم احساس سرما میکنم. به آسمون نگاهی انداختم و دیدم به به به ابرها چه زیبا آسمون رو پر کردن و نمیذارن زمین مثل روزای گذشته گرم و طاقت فرسا بشه دیروز دمای مشهد 23 درجه بود. الان روز دومه و دارم این مطلب رو تایپ میکنم که حسابی باد نوازشم میده البته نه باد کولر بلکه باد طبیعی و خدادادی. آخ جون خدا چقدر سرده. کلی با خداییت حال کردم.