یه ناهنجاری که تو ماه رمضون، توی ایستگاه های متروی تهران دیده می شه، تظاهر به روزه خواریه که وجود آبسردکن ها اون رو راحتتر هم کرده. البته ابتکار خوبی که امسال مسئولان به کار بردن، اینه که علاوه بر یک مانع که جلو آبسردکن ها قرار دادن، نوشته ای رو هم در کنارش گذاشتن: «من مسافرم و نمیتونم روزه بگیرم اما رعایت حال روزه دارها رو میکنم.» و این خیلی جای تقدیر و تشکر داره و نسبت به سالهای قبل، پیشرفت خوبی محسوب میشه (پارسال تنها کاری که شده بود، این بود که روی دیوار پشت آبسردکن، تذکری رو با این مضمون که «این آبخوری مخصوص مسافرا و افراد ناتوانه.» گذاشته بودن، و البته سال قبل از اون خبری از این اطلاعیه هم نبود).

خب این کار خوبیه، اما یه اشکال نه چندان کوچیک توی این جمله ای که نوشتن (من مسافرم و نمیتونم روزه بگیرم اما رعایت حال روزه دارها رو میکنم) هست. اونم اینه که: به نظر ی رسه حرام بودن تظاهر به روزه خواری ارتباطی به «رعایت حال روزه دارها» نداره؛ بلکه به دلیل «رعایت حرمت ماه رمضان»ـه؛ یعنی دلیلش این نیست که چون روزه دارها وقتی میبینن کسی داره آب یا غذا میخوره، دلشون بخواد و احساس تشنگی و گرسنگی کنن و... بلکه دلیلش رعایت احترام حکم خدا مبنی بر وجوب روزه گرفتنه. حالا اگر دقت کنیم، می بینیم که جمله مورد نظر، سطح این حکم رو تا چه حد پایین آورده و کم ارزش کرده.

الآن که ماه رمضان رو به پایانه، امیدواریم سال بعد مسئولان ابتکار دقیقتری در این باره به کار ببندن.

پ. ن: شاید بهترین راه، بستن آبسردکن های مترو در ایام ماه مبارک رمضان باشه، که اگرچه ممکنه با مخالفت عده ای معدود روبرو بشه، اما ان شاء الله برکاتی رو به همراه خواهد داشت.