إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کلُ‏ُّ أُولَئکَ کانَ عَنْهُ مَسئولا (اسراء: 36)

فؤاد همون قلبه، و وقتی این آیه رو در کنار بعضی آیه ها مثل این دو مورد ببینیم:

... فَإِنَّهُ آثِمٌ قَلْبُه (بقره: 283)

إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْم (حجرات: 12)

معلوم میشه که گناهای درونی که هنوز عملی نشدن هم مورد بازخواست قرار میگیرن.

چقدر ماه خدایی  دلم هوای تو دارد

تو که خدای وفایی  دلم هوای تو دارد

تو ماه سینه ی عشقی که نور مهر تو آری

مرا نموده هوایی  دلم هوای تو دارد

چقدر گشته ام ای ماه  تمام دشت و دمن را

بگو بگو که کجایی  دلم هوای تو دارد

جمال روی تو را می دهد نشانم  آب

نشسته ام که بیایی  دلم هوای تو دارد

اگر چه مشک تو خالی ولی دو عالم امکان

رسانده کو به نوایی  دلم هوای تو دارد

میان دشت تفیده دو دست گشته جدا را...

به خود فشرده لوایی  دلم هوای تو دارد

سرت به نیزه، کجا میروی مگر که دگر، گو

نهادهایی تو سقایی؟ دلم هوای تو دارد

هنوز العطش از هر  طرف در آیدم آری

صدای مرده ز نایی دلم هوای تو دارد

اگر چه فاصله داری  تو از میانه ی میدان ....

ولی تو  اوج صفایی دلم هوای تو دارد

سراغ مشک تورا از فرات ... داد جوابم

امان امان ز جدایی   دلم هوای تو دارد

مرا شرار عطش تا کنار علقمه آورد

گرم  نگاه نمایی... دلم هوای تو دارد

شعر مرتضی تاجیک

نصر بن ابی نیزر
شاهزاده شهید
- عزیزم نصر، این خانواده خاندان رحمت و معرفت، پایگاه وحی و ایمان و معدن رسالت و ناشران فرهنگ قرآن عزیزند. رستگاری فرجام زندگی آنانی است که با اینان همراهند. من چشم دارم که چشم از این خاندان نگیری و در دفاع از حریم و آرمانشان رنج و سختی پذیری و در راه پاسداری از آنان بمیری. جان پدر، من کودک بودم که با رسول خدا دیدار کردم. چنان شیفته و واله سیرت و سخن و سلوک او شدم که اسلام را پذیرفتم و پس از آن سایه محبت و لطف او را هماره بر سر خویش احساس کردم.
زادگاه من حبشه است. من پرورده فضای اشرافی کاخ نجاشی‌ام. می‌دانی، روزگاری که مهاجران مکه به حبشه آمدند، پدر من مرهم بر زخمهایشان گذاشت. پناهشان داد. مهربانانه آنان را نواخت و حتی نمایندگان اشراف قریش را که به امید بازگرداندن مهاجران به حبشه رفته بودند با خواری و خفت از خویش راند و با شنیدن آیات قرآن چنان محو شکوه و شوکت شگفت وحی محمدی شد که بر عزت و رفعت مهاجران افزود و لطف ویژه‌شان نمود.
- پدر جان، من دل به این دل‌سپردگان محبوب داده‌ام. همه هستی من پروانه این شعله‌های آسمانی است. جان من میان اشارتهای حسین سعی و صفا می‌کند. ضربان قلب من، هماهنگ با لبان اوست. من عاشقم و رسم عاشقان سرسپردگی است.
عزیز بصیرم نصیر، حال که دل سپرده‌ای این آیینه روشن خدا را، بگذار بیشتر بگویم. می‌دانم هر چه بیشتر بدانی شوریده‌تر می‌شوی. هر چه بشناسی شرار شیدایی تو بیشتر بال و پر می‌گیرد. شناخت خوب‌تر خوبان، پل رسیدن به خوبی است. قدر خوبان را دانستن قدر یافتن است. قصه نمی‌گویم. حقیقت است. اینکه می‌گویم نمی از دریاست و ذره‌ای از آفتاب. به چشم خود دیده‌ام و می‌گویم. خوب گوش کن. اینکه دوستش می‌داری فرزند کسی است که جلوه‌گاه هزار فضیلت از این دست است. او همان علی (ع) است که من شناختم و دیدم. ادامه مطلب...

چهل پرسش و پاسخ درباره قیام امام حسین ع ( مصاحبه با دکتر سنگری)
با توجه به روایات مختلف، ظاهراً تعداد شهدای کربلا بیش‌از هفتاد و دو نفر است پس چرا همواره از عدد هفتاد و دو نفر به عنوان تعداد شهدای کربلا نام می‌برند؟
روایات مشهوری است، که اسلام را (دین‌الهی) 1000 نفر حفظ کردند. که 313 نفر یاران پیامبر در جنگ بدر بودند و 313 نفر صحابه امام زمان‌(عج) و 313 نفر یاران طالوت بودند، و بقیه یاران حضرت اباعبدالله(ع) بودند، مانده اعداد از 1000 نفر را گفته‌اند صحابه خالص اباعبدالله‌(ع) به‌جز بنی‌هاشم بوده‌اند. نکته قابل‌توجه این است که اگر با 18 نفر بنی هاشم جمع شوند با یاران امام‌مساوی می‌شود.
در زیارت ناحیه 10 نفر بیش‌تر از عدد مشهور 72 نفر است. در زیارت رجبیه جز 82 نفر کسانی دیگری نیز هستند. در نتیجه تعداد یاران قطعاً‌ بیش‌از 72 نفر خواهد بود. امام سجاد‌(ع) یاران اباعبدالله را در روز عاشورا 145 نفر معرفی کرده است، که تعدادی از آن‌ها زنده می‌‌مانند، احتمالاً عدد 72 صحابه حضرت اباعبدالله به‌جز بنی‌هاشم باشند ، جز کسانی که بعد از کربلا یا پیش‌از کربلا به شهادت رسیدند مانند هانی، مسلم و...
ادامه مطلب...

یا أَیُّها النّاسُ ضُرِبَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعوا لَهُ:
إِنَّ الَّذِینَ تَدْعونَ مِن دونِ اللَّهِ لَن یَخْلُقوا ذُبابًا وَلَوِ اجْتَمَعوا لَهُ
وَ إِن یَسْلُبْهُمُ الذُّبابُ شَیْئًا لا یَسْتَنقِذوهُ مِنْهُ
ضَعُفَ الطّالِبُ وَ الْمَطْلوبُ
(الحج: 73)

ای مردم! مطلب مهمی برایتان بازگو شده است؛ پس به آن گوش دهید: کسانی را که شما به جای خدا می­ پرستید، نخواهند توانست مگسی را بیافرینند؛ هر چند برای انجام این کار با هم متّفق شوند، و اگر مگس چیزی از آنان برباید، نمی­ توانند آن را از او باز پس گیرند. آن (معبود دروغین شما) که می­ خواهد مگسی بیافریند و آن چیزی که آفریده شدنش خواسته می ­شود (مگس)، هر دو ناتوانند.

زنده باد مقاومت