با عرض سلام خدمت تمامی هم مکتبی های عزیز

پیرو درخواست مکرر برخی از دانش آموختگان مبنی بر فراهم نمودن امکانات جهت تشرف به مشهد مقدس به صورت خانوادگی (همسر و فرزندان) و شرکت در سومین مجمع عمومی دانش آموختگان در نهم بهمن ماه به استحضار می رساند با پیگیری ها و رایزنی های به عمل آمده هتل آپارتمانی در محدوده حدفاصل چهارراه دانش و فلکه برق آماده پذیرایی از دوستان شده است.

هزینه اسکان برای هر نفر، هر شب حدود 12 هزار تومان می باشد که می بایست به همراه هزینه تغذیه توسط خود متقاضیان تماماً پرداخت شود.

ضمناً متقاضیان می بایست حداکثر تا تاریخ 17 دی ماه آمادگی خود را جهت ثبت نام، رزرو و پرداخت هزینه با شماره تلفن 05138420520 در ساعات اداری هماهنگی نمایند. 

اکثر ما آدما به دلایل گوناگون علاقه ای به نوشتن خاطرات نداریم شاید منم یکی از همین آدما باشم اما معتقدم لحظه لحظه زندگی خاطرست که هر لحظه صفحه ای ازش ورق
می خوره. جمعه یک روز پاییزی بود. بر اساس علاقه درونیم به مزار شهداء، هر از چندی که شزایط پیش میومد میرفتم بهشت رضا. اون روز از شب قبلش با جواد و یا احمد (جواد خسروی و احمد محمدیان هم اتاقیام در مشهد) برنامه ریخته بودیم که فردا بریم اونجا. جواد اون روز رفته بود حرم شایدم نرفته بود و با هم بودیم دقیق یادم نیست اما قبل رفتن به حرم به سمت جمعه بازار کتاب حرکت کردم. اونجا که رسیدم طبق معمول در بین کتابا پرسه می زدم تا اگه کتابی به چشمم بیاد بخرم. چند دقیقه ای توی بازار می چرخیدم اما کتاب درسی نخریدم. همین طور که کتابا رو نگاه می کردم رسیدم به آخر جمعه بازار و آخرین کتابفروشی که مربوط به کتب مهندسی و برق و کامپیوتر بود. یهو در  بین کتابای مهندسی یه کتاب کوچک نظرمو جلب کرد. «پرنده آسمان میمک» که زندگی شهید مهدی میرزایی رو نوشته بود. در همون لحظه دلم شکست با خودم گفتم الهی بمیرم که تو شهید در بین این کتابای مهندسی غریب باشی. کتابو خریدم. داشت دیر میشد سریع خودمو به حرم پیش جواد رسوندم. با هم رفتیم سوار اتوبوسای بهشت رضا شدیم. مثل همیشه وقتی اونجا رسیدیم سر مزار برخی از شهدا نشستیم و فاتحه خوندیم و بعدش بین قبر شهداء کمی قدم زدیم. فکر می کنم چهل و پنج دقیقه یا یک ساعتی شد که اونجا موندیم. داشتیم میرفتیم که بریم سوار اتوبوسا بشیم و برگردیم از همون قبر اولی که اومده بودیم به همون سمت داشتیم برمی گشتیم که یهو نگام به یه قبر افتاد. حرکتمو کم کردم با خودم گفتم وای خدا این چرا اینقده برام آشناست. دو ثانیه نگذشت گفتم: جواد؟ جواد صبر کن. این خیلی برام آشناست. جواد برگشت همون طوری که محو عکس شهید شده بودم ناخود آگاه کتابی که از جمعه بازار خریده بودم رو در آوردم یه نگاه بهش انداختم دیدم این شهید همین شهیدیه که کتابشو خریدم. اون لحظه خیلی برام زیبا بود و زیبا خواهد بود. این یکی از بهترین خاطرات دوران دانشجوییم در مشهده. اون لحظه رو هیچ وقت فراموش نمی کنم...

                             به نام خدا

وقتی در و دیوار خاطره می شود.....

زمان:سال تحصیلی82-81

مکان: دانشکده علوم قرآنی مشهد

موقعیت: خیابان شهید صابری- پشت بیمارستان امام رضا(ع).

ساختار مقطعی:

ساختمان دانشکده که در واقع دارای پنج واحد آپارتمانی بود بدین نحو تقسیم بندی شده بود:

پیلوت: محل برگزاری همایش ها، سخنرانی ها و البته کمی هم تحصن.

واحد 1(چندتا پله به پایین می رفت که زیرزمین بود و به حیاط هم راه داشت.): خوابگاه خواهران ورودی81.

واحد2(اولین پاگرد پله های سمت بالا): قسمت اداری دانشکده.

واحد3(دوتا پاگرد بعد از دومی): محل تشکیل شدن کلاسهای خواهران ورودی های 80و81. از آنجا که تعداد خواهران ورودی 81 بیشتر از 80 ی ها بود، کلاس هاشون در حال و پذیرایی و کلاس های هشتادی ها هم در اتاق بزرگه تشکیل میشد.

اتاق کوچکه هم اتاق خانم فتاحی بود که کارهای تایپی و کامپیوتری دانشکده رو انجام می دادن.

واحد4(دو تا پاگرد بعد از سومی):خوابگاه خواهران ورودی 80.

واحد5(دو تا پاگرد بعد ازچهارمی): محل تشکیل شدن کلاس های برادران ورودی 80و81.

و امّا...

پرشورترین روزهای زندگی مون رو توی این فضا گذروندیم، راه پله ها با اینکه کمی تنگ و پیچ در پیچ بود(به خاطر طرح شکسته ی ساختمان)، روزانه شاهد تعداد زیادی دانشجو بود که با هدف یا بی هدف(فقط برای گذروندن ساعت تفریح بین کلاس ها) به بالا و پایین می رفتند.

ولی...

تو همین راه پلّه ها به همت جناب آقای جوادآهی(از برادرای پرتلاش ورودی81) بسیج رو تشکیل دادیم، عضوگیری کردیم، اعضای شورا مشخص شدن و کلی فعالیت مثبت انجام دادیم.

خلاصه...

اینجوری شد که بسیج به عنوان یک نهاد رسمی در دانشکده تازه تأسیس شکل گرفت و آغازی شد برای فعالیت های خارج از درس و بحث بسیاری از بچه های پرانرژی و باصفای خودمون...       " یادش بخیر"

سلام

متناسب یا جو حاکم بر وبلاگ گفتم شاید بد نباشه بدونیم دوست خوب نعمت بزرگیه «که البته دوستان بنده از این نعمت بزرگ محروم بودند خخخخخخخ » و دیدار دوستان به نوعی یاد آوری نعمت لذا لازم دونستم در جهت انجام تلاش های بیشتر در زمینه ی برگذاری هر چه بهتر مجمع و لزوم شرکت همگان در آن نکاتی را از کلام الله مجید در راستای یادآوری نعمت ها یاد آور گردم.

توجه نمودن به نعمت های الهی و یاد آوری آنها انسان را از غرور و تکبر در مقابل خداوند باز می دارد و از فساد در زمین جلوگیری نموده، وفای به پیمان و فرمانبری در پی دارد که این موجب تقوای الهی و رستگاری می باشد.[1] به طور خلاصه  پی بردن به خالق و جلوگیری از انحراف و هدایت کنندگی از آثار یادآوری نعمت های الهی است.[2]

خانم های هم مکتبی عزیز

سلام

ما قصد داریم برای برنامه مجمع دانش آموختگان یادی از دوستان قدیمی کنیم و تجدید خاطراتی از گذشته.

پس با ارسال عکسهای خاطره انگیزتون به آدرس image.razavi@gmail.com تا تاریخ 25 دی ماه همراهیمون کنید.

لطفا دقت کنید که تصاویر ارسالی مناسب برای پخش در مجمع باشه.

حتما قید کنید که عکسها توسط چه کسی و ورودی چه سالی ارسال شده.

با تشکر از همه شما عزیزان

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام و درود خداوند بر شما دوستان عزیز

پیامبراکرم صلی الله علیه واله با آن مقامش  به جبرئیل فرمود که موعظه اش نماید

امیرالمومنین علی علیه السلام به غلامش قنبر می فرمود موعظه اش نماید

...

ماها هم خیلی چیزارو می دونیم اما طبیعت انسان اینطوریه که نیاز داره گاهی وقتا موعظه بشه و همون حرفایی که حتی می دونیم باردیگر گفته بشه

موعظه یا تذکر و یاداوری در انسان بسیار موثره

گاهی وقتا از یکی بخواهیم مارو نصیحت بکنه اگه اون شخص کسی باشه که شناخت بیشتری بهمون داشته باشه حتما نکات دقیقتری بیان خواهد شد....

تذکر من به خودم و به همه منتظران مهدی عج :

یه سخنرانی می گفت قدیما اعتقاد آنقدر قوی بود که مغازه دار یه شمشیر تو خونه و یکی تو مغازش داشت که اگه روز جمعه تو مغازه بود و آقا اومد وقتو از دست نده..... تا چه حد منتظریم؟؟ جمعه که میشه حالمون شبیه منتظراست؟؟توی کارامون چقدر فکر میکنیم ببینیم آقا راضیه یا نه؟؟

اللهم اغفرلی و عجل لولیک الفرج واجعلنا من خیر انصاره و اعوانه و المستشهدین ببین یدیه