بیشتر ما گمان می‌کنیم نعمت یعنی آن چیزهایی که خداوند به ما داده است و آنچه نداریم، نعمات دریغ شده است. اما مولای ساجدان چنین گمان نمی‌کند. او معتقد است آنچه ندارد نیز نعمت است! تا آنجا که حتی شکر بیشتری از داده‌ها می‌طلبد! او در دعا به هنگام مشاهده‌ی بهره‌مندان از دنیا فرموده است: «خدایا شکری را که به خاطر نداده‌ها به درگاهت می‌آورم، بیشتر از شکرم بر داده‌هایت قرار ده.»(وَ اجْعَلْ شُکْرِی لَکَ عَلَى مَا زَوَیْتَ عَنِّی أَوْفَرَ مِنْ شُکْرِی إِیَّاکَ عَلَى مَا خَوَّلْتَنِی) او بازداشتن نعمت را نیز نعمت دانسته است؛ چرا که این بازداری عین صلاح بنده و دفع ضرری بزرگ از اوست.

خدایا ما را شاکر همه‌ی نعماتت قرار ده

(برگرفته از صحیفه سجادیه، دعای 35؛ همراه با نگاهی به شرح ارزشمند سید علیخان کبیر بر صحیفه: ریاض السالکین،5/187)