همین پیش پای رفتنش نوشته بودم که «شفای «عزالدین» را از خدا بخواهیم». شکر خدا حالش بهتر شد و آن نوشته به چاپ نرسید. حالا که عالم مردمیِ شهرمان به سفر بی‌بازگشت خود رفته است، می‌خواهم دستی به سروروی آن نوشته بکشم. ابتدا با خودم می‌گویم باید تمام فعل‌های مضارع را ماضی کنم، ولی یادم می‌آید که «العلماء باقون ما بقی الدهر»؛ تا دنیا دنیاست، عالمان ماندگاراند. پس با همان فعل‌های مضارع می‌نویسم تا حضور همیشه او را بهتر حس کنیم.

  ادامه مطلب...