روز بیست وسوم رجب:
جراح بن سنان اسدی لعنة الله علیه در تاریکی های ساباط مدائن مِغوَلی (مغول آن تیغی را گویند که در میان عصا جا دارد) و به قولی، خنجری مسموم بر ران مبارک امام حسن مجتبی سلام الله علیه زد که تا استخوان بشکافت، پس حضرت سلام الله علیه از شدت درد، دست به گردن آن ملعون افکندند و هر دو بر زمین افتادند، پس موالیان آن حضرت آن حرامزاده را بکشتند و امام علیه السلام را در سریری گذاشتند، به مدائن به خانه ی والی مداین، سعد بن مسعود، عموی مختار، بردند. سعد جرّاحی آورد و جراحت آن حضرت را به اصلاح آورد.
زیارت امام مجتبی علیه السلام و لعن بر قاتلان و ظالمان آن حضرت سلام الله علیه در این روز مناسب است.
اَللّهُمَّ العَن قَتَلَةَ الحَسَن علیه السلام.

...فَلَمَّا مَرَّ فِی مُظْلِمِ سَابَاطَ بَدَرَ إِلَیْهِ رَجُلٌ مِنْ بَنِی أَسَدٍ یُقَالُ لَهُ «الْجَرَّاحُ بْنُ سِنَانٍ» وَ أَخَذَ بِلِجَامِ بَغْلَتِهِ وَ بِیَدِهِ مِغْوَلٌ وَ قَالَ: «اللَّهُ أَکْبَرُ، أَشْرَکْتَ یَا حَسَنُ کَمَا أَشْرَکَ أَبُوکَ مِنْ قَبْلُ.» ثُمَّ طَعَنَهُ فِی فَخِذِهِ فَشَقَّهُ حَتَّى بَلَغَ الْعَظْمَ، ثُمَّ اعْتَنَقَهُ الْحَسَنُ ع وَ خَرَّا جَمِیعاً إِلَى الْأَرْضِ، فَوَثَبَ إِلَیْهِ رَجُلٌ مِنْ شِیعَةِ الْحَسَنِ یُقَالُ لَهُ «عَبْدُ اللَّهِ بْنُ خَطَلٍ الطَّائِیُّ» فَانْتَزَعَ الْمِغْوَلَ مِنْ یَدِهِ وَ خَضْخَضَ بِهِ جَوْفَهُ فَأَکَبَّ عَلَیْهِ آخَرُ یُقَالُ لَهُ «ظَبْیَانُ بْنُ عُمَارَةَ» فَقَطَعَ أَنْفَهُ فَهَلَکَ مِنْ ذَلِکَ وَ أُخِذَ آخَرُ کَانَ مَعَهُ فَقُتِلَ وَ حُمِلَ الْحَسَنُ ع عَلَى سَرِیرٍ إِلَى الْمَدَائِنِ فَأُنْزِلَ بِهِ عَلَى «سَعْدِ بْنِ مَسْعُودٍ الثَّقَفِیِّ» وَ کَانَ عَامِلَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع بِهَا فَأَقَرَّهُ الْحَسَنُ ع عَلَى ذَلِکَ وَ اشْتَغَلَ الْحَسَنُ ع بِنَفْسِهِ یُعَالِجُ جُرْحَه...

منبع:
بحار الانوار، ج44، ص47

(متن عربی جزئیات دیگری را هم اشاره کرده، ضمن این که می گوید، امام علیه السلام، خود به معالجه ی خویش پرداخت.)