من مى ‏خواهم از دو شکل حمایت فاطمه (س) خلاصه‏ اى بیاورم: یکى حمایت‏هاى تاریخى و فراموش شده و توجیه شده و دیگرى حمایت‏هاى زنده که تا امروز رسا و گویاست.
کوچه ‏هاى سرد مدینه و خانه ‏هاى بى ‏بار انصار و در کوبه ‏هاى مکرر و سرهاى ذلیل و زبان‏هاى بسته، گواه فاطمه (س) است، همانطور که دیوار مسجد و شعله‏ى سرکش و در سوخته و پهلوى شکسته و فرزند در خون نشسته، به شهادت ایستاده ‏اند. ولى مى ‏توان از این شهادت و گواهى، خاموش گذشت و یا آن‏ها را توجیه کرد؛ که گلایه از دوست بوده و شکایت از حبیب و بقیه پرگویى رافضى و آتش افروزى خارجى است. «2»
اما شکل دوم حمایت فاطمه (س)، قبر پنهان و کلام گویا و فریاد سنگین اوست؛ که از گذشته تا امروز را پرکرده ‏اند و در تمامى محکمه ‏ها به گواهى ایستاده‏ اند و به شهادت زبان باز دارند.

رسول خدا، تنها یک یادگار دارد؛ که سیدة النساء است، که بضعة الرسول است، که ام ابیها ست؛ که محبوب خداست. و رضا و سخط خدا به رضا و سخط او گره خورده است. «3» و همین نشان مى‏ دهد که او جز رضایت و سخط خدا، رضایت و سخطى ندارد. و از هرگونه انگیزه دنیایى و نفسانى و شیطانى جداست و همین نشان مى ‏دهد که معصوم است و صادق است و ذوالشهادت است.
این یادگار رسول در جوانى- نمى‏ گوییم مظلوم و مقتول- که لااقل به گونه ‏اى مرموز و مجهول در خاک رفته و حتى از قبر او هیچ نشانى نمانده. و معلوم نیست که در مسجد است، که در کنار رسول (ص) است، که در بقیع است! این بى ‏نشانى، نشان چیست؟
آیا نشان قهر فاطمه (س) و دنیا طلبى فاطمه (س) و زیاده خواهى فاطمه (س) است؟
این از چه حکایت مى‏ کند؟ از تجاوز فاطمه (س) و از عدالت و قاطعیت خلفاء، که حتى بر زیاده‏ طلبى‏هاى تنها یادگار رسول (ص) شمشیر مى‏ کشند و بر بازوى او مثل دُمْلُج «4» مى‏ گذارند و آتش مى‏ افروزند و خانه را مى ‏سوزانند، حتى اگر فاطمه (س) در آن باشد ... «5»
آن‏ها که بر تجاوز خالد و قتل و فتنه و زناى او نیاشفتند «6» و آن‏ها که بر چپاول معاویه در شام آن هم به مدت بیست سال چشم فرو بستند، آن هم در هنگامى که ابوهریره و الاغ لخت او را با قانون از کجا آورده ‏اى، محاکمه‏ مى ‏کردند. «7» آن‏ها فاطمه (س) را متجاوزتر و زیاده طلب‏تر از خالد و معاویه مى ‏دانستند و یا او را تنهاتر و محدودتر از ابوهریره حاکم بحرین به حساب مى ‏آوردند؟!
در هر حال این یک گواه است که شهادت مى‏ دهد که فاطمه (س) با سردمداران همراه نبوده و از آن‏ها رضایت نداشته و بر آن‏ها غضب کرده، حتى پس از مرگش از حضور آن‏ها نفرت داشته است و قبرش را پنهان مى ‏خواسته است...

اما رنج تو را، فقط پس از تولد تمامى وارثان زمین، مى ‏توان شمرد.
......
مرا که رنج حقیرى به زمین مى ‏دوخت‏
و شادى احمقى به آسمان مى ‏کشید،
تو در دامنى پروریدى که حلم و هدایت را پرورید.
و فریاد روشن و پیام تهاجم را.
......
از چشمه سار دست‏هاى مهربان تو
مرگ هم، آب زندگى مى ‏نوشد ...
یَا فَاطِمَةَ الزَّهْرَاء اغیِثِینِى ...

____________________________________________________________

(1) چشمه در بستر، آقایى، ص 21.

(2) از ابن ابى‏ الحدید منصف تا خطیب مغرض از این گونه تحلیل‏ها مى‏بینید.

(3) من لایحضره الفقیه، صدوق، ج 4، ص 125؛ مناقب آل ابى ‏طالب، ابن شهر آشوب، ج 3، ص 112؛ سقیفه و فدک، جوهرى، ص 119.

(4) زیورى که بر بازو مى ‏بندند.

(5) الهدایة الکبرى، حسین بن حمدان، صص 179 و 407؛ بحارالانوار، ج 28، صص 27 و 317.

(6) تاریخ طبرى، ج 3، ص 297؛ تاریخ یعقوبى، ج 2، ص 131؛ فتوح، ابن اعثم، ج 1، ص 20.

(7) شرح نهج البلاغه، ابن ابى‏ الحدید، ج 3، ص 104؛ طبقات الکبرى، ابن سعد، ج 44، ص 90.