من در کودکى خیلى نحس و نق نقو بودم. به هیچ صورت آرام نمى ‏گرفتم. برایم چیزهایى مى ‏خریدند. همه ‏اش را مى ‏خواستم. همه ‏اش را مى ‏گرفتم و با خود مى ‏کشیدم، خسته مى ‏شدم و مى ‏نالیدم. ازم مى ‏گرفتند، گریه مى ‏کردم. برایم نگه مى ‏داشتند بهانه مى‏ گرفتم. خلاصه هیچ راهى براى ساکت شدنم نبود تا اینکه آخر سر به فکر افتادند تا آنچه برایم مى ‏گرفتند غیرمستقیم به من بدهند. در منزل ما زیرزمینى بود با سوراخ‏هایى بزرگ و کوچک، همین که گریه سر مى‏ دادم مى‏ گفتند فلانى برو ببین موش‏ها برایت چیزى نیاوردند و من را راهى مى ‏کردند...

 این خوب به یادم مانده که در کنار سوراخ‏ها یک دانه فندق و یا گردو خودنمایى مى‏ کرد و من همین که اینها را مى ‏دیدم ذوق مى‏ کردم و کلى دلشاد مى ‏شدم. و همیشه از سوراخ موش روزى دریافت مى‏ کردم و نق نق هم نمى‏ زدم.

 شاید تا وقتى که بزرگ شده بودم هنوز خیال مى ‏کردم که موش‏ها برایم فندق مى ‏آورده‏اند و از شما چه پنهان که از موش‏ها خوشم مى ‏آمد و اگر آنها را مى ‏کشتند، ناراحت مى ‏شدم، ولى بعدها فهمیدم که نه بابا موش‏ها فندق نمى ‏آورند که فندق‏ها را هم مى‏ دزدند. من را به خاطر نحسى و بهانه‏ گیرى ‏ام این گونه مى ‏چرخاندند و غیر مستقیم غذایم مى ‏دادند.

 آنچه که ما را در خود گرفته همین واسطه‏ هایى است که به خاطر بى‏ ظرفیتى ما پیش ما گذاشته‏ اند و به خاطر بهانه ‏گیرى ‏ها برایمان تنظیم کرده ‏اند. و این ماییم که باید با تفکر کشف کنیم که اینها فقیرند و چیزى ندارند. موش‏ها، نه اینکه چیزى نمى ‏دهند، که چیزها را هم مى ‏دزدند و از ما کم مى ‏کنند.

 داستان ما چنین داستانى است. به کارمان، به شغل‏مان، به ماشین و دستگاه‏ مان دل بسته ‏ایم و آن را حاکم گرفته ‏ایم و مدار زندگى ما و محور تمام کارهاى ما شده ‏اند.

 ما معبودهایى داریم که حرکت‏ها و حالت‏هاى ما را کم و زیاد مى‏ کنند و در ما اثر مى ‏گذارند. به ما امید مى‏ دهند و یا ما را مى ‏ترسانند، شاد مى ‏کنند و یا اندوهگین مى ‏سازنند. خسته مى ‏کنند و یا به شور و شوق مى ‏کشانند.

 مرحله‏ ى اول، مرحله ‏ى فکر است و شناخت این معبودها. آنچه که در ما اثر مى‏ گذارد و ما را به راه مى‏ اندازد، باید اینها را مشخص کرد و نوشت. پول، عنوان، زیبایى ‏ها، قدرت‏ها، تشویق‏ها و تهدیدها و هزار عامل دیگر در ما مؤثر هستند.

 اینها را جمع مى ‏کنیم سپس تنظیم مى‏ کنیم و دسته‏ بندى مى ‏نماییم که این همه بت و این همه معبود چند دسته هستند...

 با فکر و ارزیابى ما، اینها مشخص مى‏ شوند و شناسایى مى ‏گردند که چه مى‏ دهند و چه مى ‏گیرند و چه سود مى ‏رسانند و چه کم مى ‏کنند.

منبع: آیه های سبز، ص 147 (استاد صفایی)