توبه، بازگشت از گناه است، اما «اوبه» بازگشت است. زنبور عسل را اوّاب مى‏ گویند چون زیاد مى ‏رود و باز مى ‏گردد و در هر بازگشت شهدى همراه مى ‏آورد و عسلى مى‏ سازد. ما کوچک‏ تر که بودیم، براى خرید نان و ماست، روانه‏ بازارمان مى ‏کردند. ما در راه به هر چیزى روى مى ‏آوردیم؛ چرخ و فلک مى‏ دیدیم، مى ‏ایستادیم؛ دعوا مى ‏دیدیم به دنبال ماجرا مى ‏رفتیم. ما براى خرید رفته بودیم و جمعى بر سر سفره منتظرمان بودند، اما بى ‏خیال به هر چیزى چشم مى‏ دوختیم، به هر جمعى مى ‏پیوستیم و به جاى آوردن نان و ماست بر سر سفره باید در خیابان ‏ها و کوچه ‏ها و کلانترى‏ ها سراغمان را مى ‏گرفتند و در انتظارمان مى‏نشستند. اوّاب کسى است که مى ‏رود و باز مى‏ گردد و مقهور جاذبه ‏ها نمى ‏شود و دل به هر کششى نمى‏ دهد و چشم به هر جلوه ‏اى نمى ‏دوزد. او دنبال کارى است و در تمامى حوادث این کار را فراموش نمى ‏کند و در هر برخوردى با هر گُلى شیره ‏اش را مى ‏مکد و حاصلش را مى ‏آورد. عبدى را خدا مى ‏ستاید که دامن او را خارِ حادثه ‏ها و جاذبه‏ ها نمى ‏چسبد و کشش ‏هاى زمینى او را سنگین نمى ‏کند و در خود نگه نمى ‏دارد؛ «نِعْمَ الْعَبْد»، چرا؟ «اِنّهُ اَوابَّ». او بازگشت دارد و زیاد به سوى خدا روى مى‏آورد، نه این‏که حرکتى نداشته باشد، برخوردى نداشته باشد، نه، در تمامى حرکت ‏ها مقصد را مى ‏شناسد و در تمامى برخوردها کار خود را فراموش نمى‏ کند. اسب‏ هاى زیبا و مرکب ‏هاى رام و خانه ‏هاى راحت، او را با خود نمى ‏برند، که او این همه را با خود مى ‏آورد و شهد و حاصلش را در نزد خدا جمع مى ‏کند و براى او مى‏ خواهد.

منبع: آیه های سبز، ص134 استاد علی صفایی حائری