با سلام خدمت همه دوستان و با تشکر از خانم دکتر رستمیان که زحمت مطلب در پست قبلی رو کشیدن؛ البته منتظر دیگر مرقومات و رهنمودهای ایشون و دیگر دانش آموختگان عزیز دانشکده هستیم.

شبهه ای که به نظر ایشون و برخی دیگر از دانشجویان پیش اومده بود خدمت سرکار خانم دکتر حسینی عضو محترم هیأت علمی دانشکده منعکس نمودیم و ایشون هم لطف کردن و بصورت ذیل مطلبشون رو شرح و تبیین نمودن:

«سلام به همه دوستان عزیز که با توجه و یا نقد مشفقانه بنده رو مورد لطف قرار دادند. چند وقت پیش (دو روز قبل از عاشورای حسینی) در جلسه کارکنان دانشکده مطالبی را به اقتضای جمع حاضر که همه اهل مجالس عزاداری و محبین حضرات اهل بیت : بودند، مطرح کردم که البته از همان روز بنا شد بطور مجازی هم منعکس بشه. بنابراین بعد از جلسه از بنده خواسته شد خلاصه مباحث را مکتوب کنم که در فرصتی چند دقیقه ای این کار رو انجام دادم. لذا نکته اولش که یکی از آسیبهای عزاداری بود، از شدت ایجاز مخلّ شده و مقصود را وارونه جلوه داد:

تکرار و حضور زیاد در مجالس اهل بیت (علیهم السلام)، گاهی اوقات عظمت مصائب و سوز بلایای ایشان را در وجود ما می کاهد و نوعی بی تفاوتی و قساوت را در وجود ما نمایان می سازد که در این صورت می بایست طبق فرمایش معصومین (ع) تا حد حضور قلب کامل و انکسار قلبی در این مجالس حضور یابیم.

بنابراین لازم است به این شرح اصلاح و تبیین کنیم که: در جمله بالا که در صدد آسیب شناسی است و اصل آسیب شناسی یا پاتولوژی مال اموری است که نفس شان خوب و لازم و حتی حیاتی است. مثلا آسیب شناسی تفسیر به این معنی نیست که تفسیر بَده !!!! یا آسیب شناسی روایات !! یا آسیب شناسی قلب!!!.....ولیکن این امور مثبت و ضروری دچار افات و بیماری هایی میشن که شناسایی و درمانش به کارکرد بهتر اون کمک می کنه.

پس هرگز خود حضور و تکرار اون در مجالس اهل بیت نفی و خدشه نشده بلکه منظور اینه که اگه این مؤانست ها موجب بی تفاوتی بشه باید به فکر درمان بود. مثالش هم برای روشن شدن مقصود، اوقاتی است که در اتومبیل با منزل نوار مداحی یا روضه پخش میشه و سوزناک ترین مصائب اهل بیت : را بیان میکنه و ما داریم به غفلت و صحبت و بی خیالی طی می کنیم!!! این آسیب های جبران ناپذیری به روح و ارتباط ولایی مون میزنه.

البته در انتها راهکاری ارائه دادم که بیش از پیش موجب شبهه و بدفهمی مطلب شد و به این شکل شرحش میدم که : همانطور که در مورد مستحبات فرمودند به اقبال دل و شوق عبادی توجه بشه و هنگام عدم آمادگی به واجبات اکتفا بشه، در امر عزاداری هم زمان بی توجهی و مشغله هایی که باعث میشن مصبیت رو بشنویم اما هیچ اندوه و واکنش مناسبی (حتی تباکی) نشون ندیم ، نباید اون مطالب عظیم رو که لقد عظم فی السموت علی جمیع اهل السموت در معرض وهن و بی تفاوتی قرار بدیم. پس کلمه حضور قلب کامل رو که مسامحتاً آمده باید برداریم و توجه و انکسار دل که مراتب متعددی داره بذاریم.

تذییل: تباکی یعنی اشک نداری اما دلت سوخته یا دوست داری بسوزه و تظاهر به گریه کنی که حتی اینم خوبه.

نهایتاً از دوست عزیزم تشکر میکنم اما در پرانتز بگم که پررنگ ترین مطلب اون نوشته هم این فرازش نبود!!!! »

دوستان در صورت تمایل می تونند سخنرانی خانم دکتر حسینی رو از اینجا دریافت و گوش کنند. حجم: 6 مگابایت