سلام  

ماها علامه طباطبایی رو بیشتر با المیزان و مباحث فلسفی می شناسیم

امروز یه شعری از علامه دیدم که خیلی برام جالب بود،

کسایی که می خوان یه کم از مشکلات کناره بگیرن و راحت باشن با توجه به معنا بخونن

راستی کسی میدونه که علامه دیوان شعری داره یا تفننی می سروده؟؟

 «ناصر آرام‏» دلارام باش‏                            همدم ساقى و مى و جام باش‏

سایه سروى که تو بنشسته‏ اى‏                   گرد غم از چهره جان شسته‏ اى‏

بس- به حقیقت- تو بلندى بلند                        ناوردت دام سخن زیر بند

شعرترى کز قلمت ریخته‏                              شهد و شکر را به هم آمیخته‏

سبزه و آب و طرف بوستان‏                            بزم و تماشاى رخ دوستان‏

هر نفسى را که صبا آورد                             پرده اندوه، سراپا دَرَد

 سبزه و سنبل چون به رقص آورد                    جلوه نو روى چمن گسترد

«هر دم از این باغ، برى مى ‏رسد                     تازه تر از تازه ‏ترى مى ‏رسد»

چهره فرخنده که این باغ راست‏                       جام جم و آینه جم نُماست‏

دیده بد بین به جهان، کور باد                        دیو غَمَ از باده کشان دور باد

با دلِ فرخنده همه دوستان‏                            جُز من وارفته افسرده جان‏

عادت دیرین، سخنم آورد                               نام مِى اندر دهنم آوَرَد

وَرنه، نه مِى دوست نه‏ مِى خواره‏ ام‏                  بى سر و سامانم و آواره‏ ام‏

عهد مى و میکده بشکسته‏ ام‏                        چشم ز روى مى و وى بسته ام‏

دست تهى هستم و افسرده جان‏                   اختریم نیست به هفت آسمان‏

گر بسرایم ز گل و گلستان‏                            وز رخ ساقى و مى ارغوان‏

هیکل شعرى ست، روانیش نیست‏                  کالبدى بوده که جانیش نیست‏

باده کجا، ساده کجا، من کجا                        چهره بگشاده کجا، من کجا

رفته زِیادم مزه خرّمى‏                                 مرده چو فیروزه دل آدمى‏

بود دلى، رفت و فراموش شد                        طرفه چراغى بد و خاموش شد

پیش من اینک غم و شادى یکی‏ست‏               داغ دلى، شاد نهادى یکى ست‏

دوش که غم پرده ما مى ‏درید                         خار غم اندر دل ما مى‏خلید

در بر استاد خرد پیشه‏ ام‏                              طرح نمودم غم و اندیشه ‏ام‏

کاو به کف آیینه تدبیر داشت‏                          بخت جوان و خرد پیر داشت‏

پیر خرد پیشه نورانیم‏                                   شست ز دل زنگ پریشانیم‏

گفت که در زندگى آزاد باش‏                         هان، گذران ‏است جهان، شاد باش‏

رو به خودت نسبتِ هستى مده‏                     دل به چنین مستى و پستى مده‏

زآنچه ندارى ز چه افسرده ‏اى‏                        وز غم و اندوه دل آزرده‏اى؟

گر ببرد ور بدهد دست دوست‏                       ور ببرد ور بِنهد ملک اوست‏

ور بکشى یا بکشى دیو غم‏                          کَج نشود دست قضا را قلم‏

آنچه خدا خواست، همان مى ‏شود                وآنچه دلت خواست، نه آن مى‏ شود