اگر قدر قدرش که آن را درک نکرده‌ایم، بهتر از هزار ماه است، پس قدر ماهش که شمه‌ای از آن را چشیده‌ایم، بهتر از هزاران ماه است. ماهی که در آن خدا را نزدیک‌تر و لطف و رحمتش را عمیق‌تر حس کردیم. روزهایی که لحظه‌شمار آمدنشان بودیم و خانه دلمان را برای حضورش تکاندیم. ساعت‌هایی که هم‌نفس کلامش شدیم و با دقایقش، قنوت ربنا را خواندیم تا به ثانیه‌های وصال برسیم.
حجت‌الاسلام‌والمسلمین محمدعلی فیض‌آبادی، از اساتید دانشکده تربیت مدرس قرآن مشهد درخصوص حفظ سرمایه‌های رمضان در طول سال می‌گوید: فلسفه روزه گرفتن، رسیدن انسان به تقواست که قدرتی برای کنترل انسان در برابر گناه، پس از ماه مبارک رمضان باشد. نزول قرآن، دعا، سحرخیزی و فرصتی برای توبه، چهار عنصر برجسته این ماه است که اگر انسان آن‌ها را تا پایان این ماه در خودش حفظ کند، برای همه سال بیمه خواهد شد.
وی ادامه می‌دهد: انسان در رمضان با نماز اول وقت، صله?رحم، تلاوت قرآن و دعا، اطعام کردن و... افزون‌تر از ملائک بالا می‌رود و پس از این ماه شیطان با استفاده از خلأهای او و بی‌ارزش و معمولی جلوه دادن کارهای ثواب، او را گاه تا حد یک حیوان تنزل درجه می‌دهد. خداوند در آیات 175 و 176 سوره مبارکه اعراف، داستان بلعم باعورا- عالم زمان حضرت موسی^{(علی نبینا و آله و علیه السلام)}- را سرگذشت افرادی عنوان می‌کند که با وجود علم و توفیق الهی، در دام شیطان گرفتار می‌شوند.
حجت‌الاسلام‌والمسلمین فیض‌آبادی می‌افزاید: اگر از سرمایه‌های رمضان درست استفاده نکنیم و فرصت هم‌جواری با قرآن، دعا، سحرخیزی و توبه را پس از این ماه قدر ندانیم با وجود طی مراتب تقرب، به سرنوشت بلعم باعورا دچار می‌شویم و به پست‌ترین مراتب خلقت تنزل خواهیم یافت و این قرآن نه کتاب سرگذشت پیشینیان بلکه فرصتی برای زندگی آیندگان است.