و امّا اين كه به آن حضرت امّى گفتند به خاطر اين بود كه آن جناب از اهل مكّه بود و مكّه از امّهات و مهم‏ترين شهرها بود و همين مراد حقّ عزّ و جلّ است كه مى‏فرمايد:

لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرى‏ وَ مَنْ حَوْلَها (و براى اين كه اهل مكه و حوالى و اطراف آن را انذار كند).

حديث (2) محمّد بن الحسن رضى اللَّه عنه مى‏گويد: سعد بن عبد اللَّه، از حسن بن موسى الخشاب، از على بن حسان و على بن اسباط و ديگران به طور مرفوع از حضرت ابى جعفر عليه السّلام نقل كرده‏اند، راوى مى‏گويد: محضر امام عليه السّلام عرض كردم: مردم گمان مى‏كنند رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله نه مى‏نوشتند و نه مى‏خواندند؟

حضرت فرمودند: دروغ مى‏گويند، خدا لعنتشان كند، اين حرف كجا صحيح مى‏باشد با اين كه حقّ عزّ و جلّ مى‏فرمايد: هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ‏ تا آخر پس چگونه مردم را تعليم كتاب و حكمت مى‏كرد با اين كه خواندن و نوشتن بلد نبود؟! راوى مى‏گويد: عرضه داشتم: پس چرا حضرتش را امّى مى‏خوانند؟

فرمود: چون منسوب به مكّه است و همين معنا مراد از فرموده حقّ تعالى است كه مى‏فرمايد: لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرى‏ الخ پس امّ القرى مكّه است لذا به حضرت كه منسوب به آن است گفته شده امّى.

________________________________________
ابن بابويه، محمد بن على - ذهنى تهرانى، محمد جواد، علل الشرائع / ترجمه ذهنى تهرانى، 2جلد، انتشارات مؤمنين - ايران ؛ قم، چاپ: اول، 1380ش. ج‏1 ؛ ص429