احسن الحال و بهترین حال ها کدام است؟

 یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْأَبْصَارِ یَا مُدَبِّرَ اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ یَا مُحَوِّلَ الْحَوْلِ وَ الْأَحْوَالِ حَوِّلْ حَالَنَا إِلَى أَحْسَنِ الْحَالِ.[1]

با تبریک سال نو از صاحب دلها و دگرگونی ها  می خواهیم که سال جدید را سال دگرگونی دل ها به سوی خود قرار دهد و از هر چیز که رنگ غیر حق داشته آزاد نماید و بر حق حق ثابت قدم بگرداند .

در آغاز هر سال نوی این زمزمه استاد به گوشمان فراخوانده می شود و همه را به تفکر وا می دارد و دل ها را به خود می گیرد و می لرزاند که در کنار تحول ها؛ تحول در انسان ؛مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ و تحول در جهان ؛ مُحَوِّلَ الْحَوْلِ. باید به ثبات و ظرفیت و وسعت رسید و از اسارت موقعیت ها آزاد شد و به کوثر موضع گیری ها رسید که این همان احسن الحالی است که از ما خواسته اند به عدد روز های سال آن را در روز نوروز طلب کنیم.[2]

ایشان می گویند: بهترین حال، حال کسى است که مى‏داند در هر حالتى چه بکند و در هر موقعیتى چگونه موضع بگیرد. بهترین حال حالت کسى است که در گرو حالت‏ها نیست. و وابسته به شرایط و موقعیت‏ها نیست. درس خودش را مى‏شناسد و درس خودش را مى‏آورد.[3]

و ایشان در جای دیگری از این درس گرفتن می گوید که چگونه  از بهار درس  می گیرند و می فرمایند: انسان در یک نگاه مى‏تواند عظمت و قدر خویش را بشناسد و از قناعت‏ها و سستى‏هایش آزاد گردد.

او مى‏بیند تمام هستى به او منتهى شده و مسخّر او هستند ... همه به او رسیده‏اند ... حال او دوباره به عقب باز گردد ... به سوى همان‏ها، همان‏هایى که براى او بوده‏اند. او مى‏بیند از سنگ، از خاک، از خورشید، از شاخه‏ها و درخت‏ها، جلوتر است اما نه جوشش دارد و نه رویش و نه جنبش و نه شکوفه و نه کوششى. سنگ‏ها فجر داشته‏اند و شکافته شده‏اند، اما من فجرى نداشته‏ام و نجوشیده‏ام ... خاک‏ها این همه رویانده‏اند، اما من رویشى نداشته‏ام. خورشیدها، این همه حرکت و جنبش، این همه بخشش و دهش داشته‏اند، اما من هیچ نورى و حرارتى و هیچ شورى و جنبشى، نیافریده‏ام ...

وقتى هنگام بهار، به باغ مى‏رفتم و شاخه‏ها را غرق در شکوفه مى‏دیدم، راستى شرمم مى‏آمد که چندین بهار بر ما گذشته و هنوز چوبیم ... ولى چوب‏هاى مرده شکفته‏اند و در گُل، غرقند ...[4]                  

  ادامه مطلب...

باز باران
غمگنانه
قطره قطره
می چکد از ابر چشمم
تا کند دامان من را
مثل دریا
سینه ام لبریز غصه...
سخت افتاده به جانم
بار غمها
آخر ای یاران
خبر آمد
که جمعی مردم پیمان شکن
پیمان شکستند
از امیرالمومنین(ع) بگسسته
اما
عهد با طاغوت بستند
بین آن دیوار و در
پهلوی زهرا (س) را شکستند
با فشار درب خانه
محسنش را کشته و
 بر صورتش
با ضرب سیلی
نقش بستند
بعد هم
با ریسمان
دستان شویش
حیدر(ع) کرار را
از کینه بستند
سوی مسجد می کشانیدند
حیدر(ع) را
که با تزویر و زور و مکر و حیله
از امیر المومنین(ع)
یعنی علی(ع)
بیعت بگیرند
آی ملت های عالم
دشمنان حضرت زهرای اطهر(ع)
پست پستند
 پست پستند...

شاعر:علی اسماعیلی وردنجانی وبلاگ اشک شفق

آن روز که زهرا(س) کمرش خورد به دیوار
جبریل ز غم بال و پرش خورد به دیوار

حیدر(ع) که به دل داغ غم ختم رسل(ص) داشت
از غصه ی زهرا(س) گذرش خورد به دیوار

سیلی به رخ فاطمه(س) می خورد پیاپی
واز غصه سر گل پسرش خورد به دیوار

چرخید که سیلی نخورد فاطمه(س) ناگاه
بعد از کمر این بار سرش خورد به دیوار

زینب(س) که سرش خرد شد از چوبه ی محمل
همراه برادر نظرش خورد به دیوار

حیدر(ع) سپری داشت که از جنس خدا بود
افسوس که حالا سپرش خورد به دیوار

از سوی خدا شد گهری هدیه به حیدر(ع)
با ضربه ی آن در، گهرش خورد به دیوار

آن شاخه که بودی ثمرش لوء لوء و مرجان
بشکست و گل نو ثمرش خورد به دیوار

آن روز حسن(ع) دید که از غصه و از غم
تا خانه دمادم پدرش خورد به دیوار

شاعر:علی اسماعیلی وردنجانی  وبلاگ اشک شفق